«Αναλογίστηκες ποτέ σου, ανθρωπάκο, πώς είναι νά 'σαι αετός
και νά 'ναι η φωλιά σου γεμάτη αυγά κότας; Ο αετός περιμένει πως σαν θα
σκάσουν, θα ξεμυτίσουν αετόπουλα, που θ' αναθρέψει σε αετούς. Μα καθώς τα
τσόφλια σκάζουν ένα-ένα, γεμίζει ο κόσμος κλωσσόπουλα.
Πάνω στην απόγνωσή του ο αετός αρπάζεται από την ελπίδα πως τα
κλωσσόπουλα θα γίνουν αετοί. Μεγαλώνοντας, γίνονται όλα τους κοτόπουλα που
κακαρίζουν. Σαν το συνειδητοποιήσει αυτό ο αετός, η αρχική του παρόρμηση είναι
να καταβροχθίσει όλα τούτα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν.
Tο μόνο που τον αποτρέπει από τούτο το σοφό έγκλημα, είναι η
αμυδρή ελπίδα πως ίσως κάποια μέρα ένα από τα κοτόπουλα αποδειχθεί αετόπουλο,
θα εξελιχθεί σε αετό κι από τον ψηλό γκρεμό του θά 'ναι ικανός να βλέπει μακριά
και να ανακαλύψει νέους κόσμους, καινούργιες ιδέες, καινούργιους τρόπους ζωής.
Μόνο τούτη η αμυδρή ελπίδα αποτρέπει τον μοναχικό, θλιμμένο
αετό να καταβροχθίσει τα κοτόπουλα που κακαρίζουν εκνευριστικά. Βλέπεις, δεν
ξέρουν πως τα κλώσησε αετός. Δεν ξέρουν ότι ζουν πάνω σε έναν απόκρημνο βράχο,
ψηλά πάνω από τις νοτερές, σκοτεινές κοιλάδες. Δεν βλέπουν μακριά, όπως ο
μοναχικός αετός.
Tο μόνο που κάνουν είναι να τρώνε, να τρώνε και δώσ' του να
τρώνε όσα τους κουβαλάει ο αετός. Όταν μαίνεται η καταιγίδα, ζαρώνουν να
ζεσταθούν κάτω από τις δυνατές φτερούγες του κι εκείνος στέκει μόνος απέναντί
της.
Όταν τα πράγματα αγριεύουν πολύ, το βάζουν στα πόδια και ζαρωμένα στις φωλιές τους του πετούν πετραδάκια για να τον πληγώσουν.
Όταν τα πράγματα αγριεύουν πολύ, το βάζουν στα πόδια και ζαρωμένα στις φωλιές τους του πετούν πετραδάκια για να τον πληγώσουν.
Στο πρώτο ξάφνιασμα της προδοσίας τους, ετοιμάζεται να τα
καταβροχθίσει. Μα σαν το ξανασκέφτεται, τα λυπάται. Να δεις που κάποια μέρα,
σκέφτεται, ανάμεσα από τα αδηφάγα, κοντόφθαλμα κοτόπουλα θα ξεπεταχτεί κάποιο
αετόπουλο, που σαν θα μεγαλώσει θα του μοιάζει.
Ακόμα και σήμερα, ο μοναχικός αετός δεν απαρνήθηκε τη μεγάλη
τούτη ελπίδα. Εξακολουθεί να κλωσσά κοτοπουλάκια...
Όμως εσύ, ανθρωπάκο, δε θέλεις να γίνεις αετός. Γι' αυτό και
σε καταβροχθίζουν οι γύπες. Τους αετούς τους φοβάσαι. Γι’ αυτό ζεις κοπαδιαστά
και κοπαδιαστά σε καταβροχθίζουν. Βλέπεις, κάποιες από τις κλώσσες σου
κλώσσησαν αυγά από γύπες.
Οι γύπες έγιναν ηγέτες σου στη μάχη κατά των αετών,
που θέλουν να σε οδηγήσουν οε μακρινούς, καλύτερους κόσμους. Οι γύπες σε έμαθαν
να τρως ψοφίμια, να αρκείσαι στα ψίχουλα και να φωνάζεις, «Ζήτω, μεγάλε γύπα!»
Και τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κοπαδιαστά κατά χιλιάδες
κι εξακολουθείς να φοβάσαι τους αετούς…»
Βίλχελμ
Ράϊχ, «ΑΚΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ», Μετάφραση: Νατάσσα Βαρσάκη, Εκδόσεις Ιάμβλιχος.
