21 Μαΐου 2015

ΤΑ ΤΑΞΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΩΝΟΣ - ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΝΥΜΦΗΣ, ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ


 
Κατά τινα χρόνον ὁ Πλήθων εἶχεν ἐπιχειρήσει μακρὰν ὁδοιπορίαν ἀνὰ τὰς πόλεις καὶ κώμας τῆς Ἀνατολῆς. Ἐπεσκέφθη πάσας σχεδὸν τὰς πόλεις τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἔπλευσεν εἰς πάσας τὰς νήσους τοῦ Αἰγαίου καὶ τοῦ Ἰονίου.
Ὁ σκοπὸς τῆς περιοδείας ταύτης δὲν σαφηνίζεται ἀρκούντως ἐν ταῖς ἱστορικαῖς παραδόσεσι. Λέγεται ὅμως ὅτι ἡ κυριωτέρα τοῦ φιλοσόφου πρόθεσις ἦτο ἡ διάδοσις τῶν δογμάτων τοῦ νεοπαγοῦς θρησκεύματος παρὰ τῷ λαῷ τῆς Ἑλλάδος.
Ὁ Πλήθων ἔγραψεν αὐτὸς σχοινοτενῆ ἀπομνημονεύματα τῆς ἀποδημίας ταύτης, ἀλλὰ τὸ σύγγραμμα τοῦτο δὲν διεσώθη. Ἐν τούτοις ἡ ὁδοιπορία δὲν ἠδύνατο νὰ διεξαχθῇ ἄνευ πολλῶν δυσχερειῶν καὶ μόχθων... 
Νύκτα τινά, ἐνῷ διήρχετο μόνος δάσος τι, καὶ αἱ δυνάμεις του ἦσαν ἐκλελυμέναι, καταιγὶς ἐξερράγη, καὶ ἐζήτησε νὰ στεγασθῇ ὑπὸ δρῦν τινα, ἀλλ᾽ ὅμως ὁ ὄμβρος διεπέρα τοὺς κλῶνας καὶ τὸν κατέβρεχεν. Ὁ Πλήθων τὴν στιγμὴν ἐκείνην ᾐσθάνθη τὸ ἄκρον ἄωτον τῆς ἀπογνώσεως, καὶ κατηρᾶτο ἐνδομύχως τὸν σκοπόν του.
Αἴφνης παρὰ τὴν ρίζαν τῆς δρυὸς βλέπει θύραν ἀνοικτήν, ἥτις ἄδηλον πῶς εὑρέθη ἐκεῖ. Ἔπειτα οἱ τέσσαρες τοῖχοι τῆς οἰκοδομῆς ἐφάνησαν ὡς νὰ ἐξῆλθον ἐκ τοῦ στελέχους τοῦ δένδρου. Εἶτα φῶς ἔλαμψεν ἔνδοθεν τοῦ οἰκήματος καὶ ὁ Πλήθων ἔκπληκτος εἰσῆλθεν. Ἦτο μικρὸν οἴκημα, ἀρκοῦν ἵνα σκεπάσῃ κατὰ τῆς καταιγίδος τὸν ὁδοιπόρον, ἀλλὰ δὲν ἦτο κτιστὴ οἰκία, ὡς τὸ ἐξέλαβε κατ᾽ ἀρχάς. Ἦτο κοίλωμα εἰς τὴν ρίζαν τῆς δρυός, αἰφνιδίως αὐτοσχεδιασθὲν διὰ θείας δυνάμεως. Καὶ ἡ λυχνία, ἥτις ἔκαιε τρεμαμένη ἀπὸ τῆς ὀροφῆς, καὶ τὸ ξύλινον βάθρον ὅπερ εὗρεν ὁ Πλήθων ἵνα καθίσῃ, καὶ ἡ ἐκ πτερίδων καὶ χλοερῶν φύλλων κλίνη, ἥτις ἔκειτο παρὰ τὴν γωνίαν, ὅπως ἀναπαυθῇ ὁ ὁδοιπόρος; Πῶς εὑρέθησαν ταῦτα πάντα;
Ὁ Πλήθων ἐξέλαβε τὸ δῶρον ὡς παρὰ τῶν Θεῶν προερχόμενον, καὶ ἀνέπεμψεν ἔνθερμον προσευχήν. Πρὶν ἢ τελειώσῃ ταύτην, βλέπει μικρὸν τρίπουν κείμενον ἐνώπιόν του, καὶ ἐπ᾽ αὐτοῦ ἑφθὰ ᾠὰ ἀχνίζοντα, ὀπώρας καὶ γάλα. Ὁ Πλήθων ἐδείπνησε σιωπηλός, καὶ δὲν ἐτόλμα νὰ ἄρῃ τὴν φωνὴν πρὸς εὐχαριστίαν σεβόμενος τῆς φιλοξένου Θεᾶς τὸ ἀόρατον.
Ὅτε δὲ ἀπεκοιμήθη ἐπὶ τῆς χλωρᾶς κοιτίδος, τότε τῷ ἐπεφάνη καθ᾽ ὕπνους ἡ Δρυάς. Ἦτο ὑψηλὴ καὶ ὡραία, ἡ ξανθὴ κόμη της ἦτο περιδεδεμένη μὲ θαλλοὺς καὶ μὲ ἀστάχυς. Ἐφόρει ἐγκαρσίως περὶ τὴν ὀσφὺν καὶ περὶ τὰς λαγόνας πρασινόχρουν ὀθόνιον, τὸ δὲ λοιπὸν τοῦ σώματος ἦτο γυμνόν. Ἔφερε τὸν δάκτυλον εἰς τὰ χείλη, κατὰ τὸ ἔθος ὅπερ ἀσκοῦσιν αἱ νύμφαι ὅταν θέλωσι νὰ ἐπιτάξωσιν εἰς τοὺς θνητοὺς σιγήν, καὶ ἀφοῦ ἐπράυνε τὴν ψυχὴν τοῦ Πλήθωνος διὰ τῶν δώρων τοῦ ὕπνου, ἑλκύσασα ἀκεραίαν τὴν προσοχὴν αὐτοῦ, τῷ εἶπε:
― Διατί, ὦ Πλήθων ἐβαρυθύμησας ἐναντίον τῶν Θεῶν; Ἀγνοεῖς ὅτι ἡ εὐδαιμονία ἀπαιτεῖ μακρὰν ὁδόν, καὶ οἱ θνητοὶ διὰ πόνων καὶ μόχθων βραβεύονται παρὰ τῶν ἀθανάτων; Ἰδοὺ ὅτι οἱ Θεοὶ σὲ προώρισαν εἰς ἔργον, ὅπερ δὲν ἦτο παρεσκευασμένον δι᾽ ἄλλον θνητόν. Ἀντὶ νὰ σεμνύνεσαι δικαίως διὰ τοῦτο, ὀκνεῖς καὶ βαρέως φέρεις; Τί θὰ εἴπωσιν οἱ Ὀλύμπιοι, ὅταν ἡ Ἶρις τοῖς κομίσῃ τὸ ἄγγελμα τοῦτο, ὅτι ὁ Πλήθων ἐδειλίασε τὸν ὄμβρον καὶ τὸν ἄνεμον; Χειμὼν καὶ εὐδία, θύελλα καὶ καταιγίς, πάντα ὑπηρέται τῶν Θεῶν εἶναι. Ἡ βροντὴ τοῦ ὑψιβρεμέτου Διὸς ἐκπέμπεται ἐκ τοῦ Ὀλύμπου, καὶ ὁ αἰθαλόεις κεραυνὸς διασχίζει μετὰ τῆς ἀστραπῆς τὸν αἰθέρα, ἀπειλῶν τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀνοσίους, καὶ φειδόμενος τῶν ἀγαθῶν καὶ θεοφιλῶν. Μὴ ἔχε φόβον τινά, κοιμήθητι ἐν εἰρήνῃ. Εἶσαι ὑπὸ τὴν στέγην τῆς Νύμφης τῶν δρυμώνων. Οὐδὲν δύναται νὰ σ᾽ ἐνοχλήσῃ. Ἤδη ὅτε ἀσυνήθης αἴγλη ἤρχισε νὰ διαυγάζῃ ἐν τῷ αἰθέρι, ὅτε οἱ ὕμνοι τῶν Θεῶν ἤρχισαν αὖθις νὰ πληρῶσι τὰς ἠχούς, ὅτε τὰ ἀγάλματα μέλλουσι νὰ ἐπανιδρυθῶσι καὶ οἱ βωμοὶ νὰ καπνίζωσι, ἤδη ἡ ἐλπίς σου διεσείσθη καὶ φόβος σὲ κατέλαβεν; Ἄνοιξον τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τεῖνον τὰ ὦτα.
Μόλις εἶχε προφέρει τὰς τελευταίας λέξεις ἡ Δρυάς, καὶ ὁ Πλήθων ἤκουσε μακρόθεν θεσπεσίαν ἀοιδὴν ἀντηχοῦσαν. Τὰς λέξεις τοῦ ᾄσματος δὲν ἠδυνήθη νὰ νοήσῃ, καὶ τὸ μέλος ἐπὶ μακρὸν χρόνον προσεπάθει ἀκολούθως νὰ ἀνασχηματίσῃ ἐν ἑαυτῷ, ἀλλ᾽ ὑπῆρξεν ἀδύνατον. Ἦτο οὐρανία φωνὴ ᾄδουσα ἐξαίσιον μέλος, συνοδευομένη ὑπὸ θαυμασίων ὀργάνων. Κατὰ μικρὸν ὁ ἦχος προσήγγιζε. Τότε ἠκούσθησαν βήματα ἀντηχοῦντα.
Ὁ Πλήθων αὐτομάτως ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμούς, ὡς τῷ εἶχεν εἰπεῖ ἡ Νύμφη, καὶ εἶδε φαεινὰς ὄψεις ὑπερφυεῖς, ἀστραπομόρφων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν διερχομένων ἐνώπιον αὐτοῦ.
Ὁ ἡγέτης τοῦ θιάσου ἦτο περικαλλὴς καὶ λαμπρὸς νεανίας. Ἐκράτει χρυσῆν λύραν ἐν τῇ δεξιᾶ, καὶ ἡ ὄψις του ἦτο φαιδρὰ καὶ ἐξαίσιος. Ἦτο ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων. Εἰσῆλθε διὰ τῆς θύρας τοῦ ἄντρου, ἔστη ἐπὶ μίαν στιγμὴν πρὸ τοῦ Πλήθωνος (ὅστις, ὡς τῷ ἐφαίνετο, ἵστατο ὄρθιος καὶ πλήρης σεβασμοῦ) καὶ τῷ εἶπε· «Μὴ φοβοῦ. Εἶμαι ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων. Λάβε τὴν δάφνην ταύτην, καὶ θάρρει
Καὶ ἔγινεν εὐθὺς ἄφαντος διὰ τοῦ ὀρόφου, ὅστις εἶχεν ἐκλίπει, καὶ ὁ αἰθὴρ ἐφαίνετο ἀναπεπταμένος ὕπερθεν.
Ἀκολούθως διέβη ἐνώπιον τοῦ Πλήθωνος θίασος ἐννέα περικαλλῶν παρθένων. Ἐκράτουν βαρβίτους, κιθάρας καὶ φόρμιγγας, δι᾽ ὧν ἔμελπον τοὺς ὕμνους τῶν Θεῶν.
Οὐδέποτε θνητὸς ἐφαντάσθη τηλικοῦτον κάλλος εὐαρμοστοῦν μετὰ τοσαύτης σεμνότητος, οἵαν ἐνέφαινον αἱ ἐννέα αὗται ἀγλαόμορφοι ἀδελφαί, αἵτινες ὡμοίαζον πρὸς ἀλλήλας κατὰ τὴν λαμπρότητα, ἀλλ᾽ ἄλλη ἄλλο εἶχεν ἀθάνατον δώρημα διακρῖνον τὴν μορφὴν αὐτῆς ἀπὸ πασῶν τῶν λοιπῶν.
Αὗται παρῆλθον ἀμοιβαδὸν πρὸ τοῦ ἐκπεπληγμένου φιλοσόφου καὶ ἀφοῦ ἐθάμβουν αὐτὸν διὰ τῆς οὐρανίας αἴγλης ἣν ἐξέπεμπον, ἐγίνοντο ἄφαντοι, ἀποτείνουσαι πρὸς αὐτὸν ἔπος τι παραμυθητικόν.
Καὶ ἡ μὲν πρώτη αὐτῶν, ἥτις ἦτο ἔξοχος τὸ εἶδος καὶ τὸ μέγεθος, καὶ ἐφαίνετο πρεσβυτάτη πασῶν, τῷ εἶπε·
«Χαῖρε, ὦ Πλήθων. Τὸ σεμνὸν τῆς ἀοιδῆς μου ἐπὶ σοί
Ἡ δὲ δευτέρα τῷ εἶπε· «Χαῖρε. Τὸ κλέος τῆς φήμης παρὰ σοί.»
Ἡ δὲ τρίτη εἶπε πρὸς αὐτόν. «Χαῖρε. Τὸ λιγὺ τοῦ ᾄσματος πρὸς σέ.»
Ἡ τετάρτη. «Χαῖρε. Τὸ φαιδρὸν τῆς μολπῆς ἐπὶ σέ.»
Ἡ πέμπτη. «Τὸ σεμνὸν τοῦ βίου μετὰ σοῦ.»
Ἡ ἕκτη. «Ἡ χάρις καὶ ἁρμονία παρὰ σοί.»
Ἡ ἑβδόμη. «Τὸ ἐρατεινὸν τοῦ πόθου παρὰ σέ.»
Ἡ ὀγδόη. «Χαῖρε. Ὕμνος καὶ σπονδὴ διὰ σοῦ.»
Καὶ ἡ ἐνάτη. «Χαῖρε, ὦ Πλήθων. Τὸ ὕψος τῆς γνώσεως παρὰ σοί.» 
Καὶ οὕτως ἔγιναν ἄφαντοι...

 ΑΠΟ ΤΗΝ «ΓΥΦΤΟΠΟΥΛΑ»
(ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΕΜΙΣΤΟΥ - ΠΛΗΘΩΝΟΣ)
ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΟΙ 10 ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 7 ΗΜΕΡΩΝ

Ειπόντος τινός:
«Ω, Λεωνίδα, προς πολλούς μετ' ολίγων διακινδυνεύσων ούτως πάρει;»
Λεωνίδας έφη: «Ει μεν οίεσθέ με τωι πλήθει δειν πιστεύειν, ουδ' η πάσα Ελλάς αρκεί -βραχεία γαρ μοίρα του εκείνων πλήθους εστίν- ει δε ταις αρεταίς, και ούτος ο αριθμός ικανός


Όταν κάποιος του είπε:
«Με τόσους λίγους έρχεσαι, Λεωνίδα, να διακινδυνεύσεις απέναντι σε τόσους πολλούς;»
Ο Λεωνίδας είπε: «Αν πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στο πλήθος, δεν αρκεί ούτε ολόκληρη η Ελλάδα -αφού αποτελεί μικρό μέρος σε σχέση με το πλήθος εκείνων. Αν όμως πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στις αρετές του καθενός, τότε και ο αριθμός αυτός είναι ικανός


(Πλούταρχος, Λακωνικά Αποφθέγματα)

Μανθάνειν ἐν μὲν τῷ Οὐρανῷ τὸ ὁρᾶν, ἐν δὲ τῇ Γῇ τὸ ἀναμιμνήσκεσθαι.

Μακάριος ὁ διὰ τῶν Μυστηρίων διελθών, οὗτος γιγνώσκει τῆς ζωῆς τὴν ἀρχὴν καὶ τὸν σκοπόν!

Ὄλβιος ὅστις ἰδὼν κεῖνα εἶσ’ ὑπὸ χθόνα· οἶδε μὲν βίου τελευτάν, οἶδεν δὲ διόσδοτον ἀρχάν!


Πίνδαρος, Ποιητὴς τῶν Ἱερῶν Ἀγώνων τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ Προφήτης τοῦ Ἀπόλλωνος ἐν Δελφοῖς.



Και τί να πω αύριο στον Ήλιο;

«Σήκω, σαΐτεψε το φίδι, πώχει αφήκει

η παλιά φιδομάνα και που τώρα

πάλι τη γην ολόγυρα γυρεύει

στις δίπλες του σφιχτά για να τυλίξει»;

«Ξύπνα», να πω, «Τιτάνα Εσύ, και πάλι,

κυκλόφερε τα θεία πατήματά Σου,

τα θεία Σου τα σκιρτήματα τριγύρω

στο φοβερό ερπετό που ξαναζώνει

τη γη κι ο οσκρός* του αρχίνισε να τρέχει

στις θείες πηγές Σου, φαρμακώνοντάς τις»;


«Ο διθύραμβος του Ρόδου», Άγγελος Σικελιανός


* οσκρός = κεντρί, δηλητήριο
Ο Έλληνας, τέκνο του ΔευκΑλίωνος, μάχεται συνΕχώς!