Ὣς ἣ πορφυρέῃ νεφέλῃ πυκάσασα ἓ αὐτὴν
δύσετ' Ἀχαιῶν
ἔθνος, ἔγειρε δὲ φῶτα ἕκαστον.
πρῶτον δ' Ἀτρέος υἱὸν ἐποτρύνουσα προσηύδα
ἴφθιμον Μενέλαον· ὃ γάρ ῥά οἱ ἐγγύθεν ἦεν·
εἰσαμένη Φοίνικι δέμας καὶ ἀτειρέα φωνήν·
«σοὶ μὲν δὴ Μενέλαε κατηφείη καὶ ὄνειδος
ἔσσεται εἴ κ' Ἀχιλῆος
ἀγαυοῦ πιστὸν ἑταῖρον
τείχει ὕπο Τρώων ταχέες κύνες ἑλκήσουσιν.
ἀλλ' ἔχεο
κρατερῶς, ὄτρυνε δὲ λαὸν ἅπαντα».
Ὅμοιαν νεφέλην πορφυρὴν ἐνδύθη καὶ στὰ πλήθη
εἰσέβη αὐτὴ τῶν Ἀχαιῶν κι ἐγκάρδιωνε καθέναν.
Τὸν ἔνδοξον Μενέλαον, ποὺ ἦταν σιμά της, πρῶτον
ἐπαρακίνησε ἡ Θεά, τὴν ὄψιν ἀφοῦ ἐπῆρε
τοῦ Φοίνικος, τ’ ἀνάστημα καὶ τὴν καλὴν φωνήν του:
«Ὄνειδος μέγα κι ἐντροπήν, Μενέλαε, θ’ ἀποκτήσης
ἐὰν τὸν πιστὸν σύντροφον τοῦ θείου Ἀχιλλέως
σπαράξουν σκύλοι ἁρπακτικοὶ στὰ τείχη ἐμπρὸς τῆς Τροίας.
Ἀλλ’ ἀνδρειέψου καὶ ἄναγε τὰ πλήθη στὸν ἀγώνα».
εἰσέβη αὐτὴ τῶν Ἀχαιῶν κι ἐγκάρδιωνε καθέναν.
Τὸν ἔνδοξον Μενέλαον, ποὺ ἦταν σιμά της, πρῶτον
ἐπαρακίνησε ἡ Θεά, τὴν ὄψιν ἀφοῦ ἐπῆρε
τοῦ Φοίνικος, τ’ ἀνάστημα καὶ τὴν καλὴν φωνήν του:
«Ὄνειδος μέγα κι ἐντροπήν, Μενέλαε, θ’ ἀποκτήσης
ἐὰν τὸν πιστὸν σύντροφον τοῦ θείου Ἀχιλλέως
σπαράξουν σκύλοι ἁρπακτικοὶ στὰ τείχη ἐμπρὸς τῆς Τροίας.
Ἀλλ’ ἀνδρειέψου καὶ ἄναγε τὰ πλήθη στὸν ἀγώνα».
Ὁμήρου
Ἰλιάς, Ρ 551-559.
Ἀπόδοση: Ἰ. Πολυλάς
Ἀπόδοση: Ἰ. Πολυλάς
